Van Sumatra naar Bali
Door: Maaike
Blijf op de hoogte en volg Maaike
06 Augustus 2007 | Indonesië, Batavia
Poging 5! Internet is hier zoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo traag!
Thanx voor alle reacties!!! Blijft leuk om te lezen!
Lake Toba was erg mooi, jammer dat het regenseizoen steeds vroeger intreed. Waardoor we een hoop regen hebben gehad en als het hier regent regent het meteen ook zo hard dat het water niet meer wegloopt, gevolg: Door enkelhoog water op zoek naar een restaurant, kroeg of ons mooie Batakhuis. Ondertussen dus ook maar een super mooie groene poncho aangeschaft, ben net een vleermuis in dat ding, maar goed helft van mijn kleding is doorweekt, en zo'n poncho werkt best goed als je een poging doet om je laatste kledingstukken droog te houden! Weinig gedaan dus hier behalve eten, drinken, lezen en slapen. 1 dag een motorbike gehuurd, met van die versnellingen, nog nooit op zo'n ding gereden dus dat was wel weer lachen. Samen met Susanne (duits), Sam en Iris en Ian (engels en al ontmoet in Medan) op de motorbike het eiland verkent. Ian bij mij acherop want die durfde zelf niet te rijden.
Laatste dag afscheid genomen van Sam en Iris en met de nachtbus (15 uur)naar Bukkitingi vertrokken. Ik was een uur van te voren al bij het busstation aangekomen, dus heb samen met de eigenaar van de travelagency op het stoepje op de bus zitten wachten en later met zo'n beetje het hele dorp. Deze keer wel een bus met Airco geregeld, dus dat was wel prima (dacht ik). De bus kwam om te beginnen al een uur te laat. En toen hij er was en ik door de automatische deuren naar binnen wilde gaan, gingen de deuren niet open. Dus dat werd even met een soort van Koevoet gedaan. Misschien had ik toen al mijn bedenkingen moeten hebben, om in deze bus te stappen. De man van de travelagency klom vervolgens naar binnen vertelde een man, die een mooi raamplaatsje had, zijn stoel af te staan aan mij (hij moest vervolgens op een krukje in het middenpad zitten) en vertelde toen heel triomfantelijk dat hij een raamplaats voor me had geregeld. Even dacht i knog zal ik er wat van zeggen, maar aan de andere kant zag ik mezelf ook niet 15 uur op een plastic krukje in het gangpad zitten.
Rond 12 uur 's nachts zou de bus stoppen bij een restaurant om te eten. Voor de zekerheid alvast een anti motion tablet genomen (tegen wagenziekte), hier wordt je ook moe van en dat kwam mooi uit want dan zou ik in ieder geval kunnen slapen in de bus. Half slapend met mijn hoofd tegen het raam wordt ik vervolgens rond een uurtje of 12 wachten van het geluid van slippende banden. Doe ik mijn ogen open, merk ik dat de grond ineens wel erg dichtbij is gekomen. Zitten de wielen aan een kant van de bus (mijn kant) vast in een onwijs grote kuil vol met blubber. De bus hing dus letterlijk helemaal schuil. Gelukkig bedacht de busdriver zich ook dat dit misschien niet zo'n veilige situatie was en moesten we de bus verlaten (nadat de deuren waren opengemaakt met een koevoet, geeft een heel veilig gevoel, kan in ieder geval niet zomaar uit de bus vallen :-( )
Een uur later krijgen en naar een heleboel verwoede pogingen krijgen we hulp van een vrachtwagen die ons uit de modder trekt. Om 1 uur zitten we weer in de bus en volgens de driver is het nog een half uur naar het restaurant. Wat wel goed is want ik begin behoorlijke trek te krijgen, het enige wat ik bij me heb zijn droge biscuitjes.
Een half uur later zijn we er nog niet, maar worden we wel vriendelijk verzocht de bus weer te verlaten. Staan we aan de rand van een afdaling van een onwijs hoge berg. Vlak na de afdaling is te zien dat de weg meteen weer heel stijl omhoog gaat. De kans op omvallen van de bus is erg groot vandaar dat we de bus weer uit moesten.
We rijden nu trouwens over een zandweg en niet meer over een asfalt weg, waardoor er ook bij de afdaling en de klim omhoog weer hele grote kuilen in de weg zitten.
Samen met alle mensen uit de bus vast gaan lopen naar de plek vanwaar we weer in kunnen stappen. Onze bus rijdt ondertussen heel voorzichtig naar beneden. Als hij beneden aan is gekomen, geeft hij flink veel gas om weer omhoog te rijden. Helaas red de bus de top van de volgende berg net niet, maar hier zijn ze op berekent, want als de bus bijna aan de top is komen er ineens van die mannetjes aan rennen met hele grote keien in hun handen. Deze leggen ze snel achter de wielen van de bus neer als deze begint weg te slippen. Vervolgens komt er een hele grote ijzeren kabel vanuit een vrachtwagen beladen met stenen die bovenop de berg staat en wordt deze aan de bus bevestigd. De bus wordt vervolgens onder luidt geschreeuw de helling op gestrokken. 3 uur laten zitten we weer in de bus. Ondertussen is het half 5 en na tien minuten rijden zijn we dan bij het restaurant aangekomen, waar ze rijst met vis verkopen, geen honger meer dus! Daarnaast komen we nu volgens mijn berekeningen niet meer om 10 uur in Bukitingi aan, maar rond een uur of 2. Wat ook nog wel prima is, op de een of andere manier stel je je hier gewoon op in. Een uur later zijn we weer op weg ik durf niet meer te slapen dus doe een hele goede poging om mijn ogen open te houden. Iedereen in de bus wil trouwens constant met me praten, aagezien ik de enige blanke ben, dus slapen komt er sowieso niet echt van.
Als de meneer naast me zegt we zijn er bijna, nog een kilometer of 10 hoor ik een heel harde knal. Lekke band...lekker hoor! De bus rijdt door tot een huisje waar ze blijkbaar de banden kunnen opblazen. Het eraf halen van de band ging overigens erg snel en tegelijkertijd stond er al iemand op het dak van de bus om de reserve band eraf te halen. Dus ik dacht een uurtje en dan zijn we weer op de weg. Mooi niet dus! De binnenband werd namelijk uit de geknalde band gehaald, waarna deze werd opgeblazen, vervolgens loopt er iemand de berg af naar een nabij rijstveld om in het water van het rijstveld de lek van de band te zoeken. Waarna deze proffesorisch geplakt wordt en in de reserve buitenband wordt gedaan.
Een goede 3 uur later zitten we weer in de bus en uiteindelijk kom ik om 17.00 uur in Bukitingi aan en heb ik bijna 24 uur in de bus gezeten.
Bukitingi is een erg leuk stadje met grote markten en allemaal leuke straatjes om in te verdwalen. Hier Susanne (die 2 dagen eerder deze kant opgekomen is) opgezocht. samen met haar een hike gedaan naar de canyon en het nabijgelegen zilverdorpje. Volgens de hoteleigenaar konden we daar wel zonder gids heen, helemaal nadat hij voor ons een mooi kaartje had uitgetekend.
Terwijl we Bukitingi uitlopen komen we veel locale mensen tegen die allemaal standaard willen weten: What's your name and where are you going? Waarop i meestal mijn naam zeg gevolgd met: That way! wijzend in de richting waar ik heen aan het lopen ben. De meeste mensen zijn hier wel tevreden mee. Totdat een man maar bleef vragen waar we nu echt heen gingen. Naar de canyon, bleek dat we (na een half uu lopen) al de verkeerde afslag hadden genomen. Samen met deze man dwars door de rijstvelden weer op de goede route uitgekomen. We hebben de man maar gevraagd of hij de rest van de dag onze gids wilde zijn. Wat hij erg goed deed want hij wist een hele hoop te vertellen over hoe alles groeit en bloeit (pinda's groeien onder de grond....wist ik niet).
Vanaf Bukitingi samen met Susanne naar lake Maninjau vertrokken, een groot kratermeer, dat nog mooier moet zijn dan het Toba meer. En dat klopte (foto's volgen nog). Hier heerlijk nog een paar dagen gerelaxed. 1 dag een mountainbike gehuurd. Was ook nog een gedoe, want die dingen vallen bijna uit elkaar, maar volgens die jongen die ze verhuurde maakte het niet uit dat er een gigantische slag in je achterwiel zat zodat je echt helemaal heen en weer schommelde op je fiets en dat de remmen niet werkten maakte ook niet uit, want het was hier toch allemaal plat. Na een beetje aandringen werd er een mannetje ergens vandaan gehaald die de fietsen is wat steviger in elkaar heeft geschroeft. Gaf al een iets veiliger gevoel. vervolgens om het meer (52 km) heen gefietst, wat erg mooi was. Onderweg nog uitgenodigd door een aantal vissers om te komen kijken bij hun fishponds. Dus wij mee in een houten onstabiele kano. Wat wel weer erg leuk was. Daarna uitgenodigd om thee te komen drinken bij de eignaar van de fishpond. De fishpond bestaat uit een afzetting ergens in het meer van palen en netten, waarbinnen vissen gekweekt worden. Na afloop stonk echt alles onwijs naar vis, denk niet dat ik die geur er nog uit ga krijgen.
Afgelopen dinsdag naar Bali gevlogen, waar ik ondertussen gestrand ben in padanbai. Een leuk klein dorpje met hele mooie stranden en erg goed duiken.
Ik roep hier bijna elke dag, morgen ga ik weg, maar op de een of andere manier zit ik hier al bijna een week. Morgen nog een keer duiken (er zitten hier hele grote manta's en van die grote Sunfish), dus das wel gaaf! Die dag daarna ben ik uitgenodigd op een verjaardag van iemand uit het dorp, die ik gisteren in de kroeg heb ontmoet. En daarna, ga ik echt weer verder. Ben er alleen nog niet uit waarheen...Bali, Lombok, Floris, geen idee........daar ga ik overmorgen maar eens over nadenken!!!
Tot snel!!!!
X Maaike
Thanx voor alle reacties!!! Blijft leuk om te lezen!
Lake Toba was erg mooi, jammer dat het regenseizoen steeds vroeger intreed. Waardoor we een hoop regen hebben gehad en als het hier regent regent het meteen ook zo hard dat het water niet meer wegloopt, gevolg: Door enkelhoog water op zoek naar een restaurant, kroeg of ons mooie Batakhuis. Ondertussen dus ook maar een super mooie groene poncho aangeschaft, ben net een vleermuis in dat ding, maar goed helft van mijn kleding is doorweekt, en zo'n poncho werkt best goed als je een poging doet om je laatste kledingstukken droog te houden! Weinig gedaan dus hier behalve eten, drinken, lezen en slapen. 1 dag een motorbike gehuurd, met van die versnellingen, nog nooit op zo'n ding gereden dus dat was wel weer lachen. Samen met Susanne (duits), Sam en Iris en Ian (engels en al ontmoet in Medan) op de motorbike het eiland verkent. Ian bij mij acherop want die durfde zelf niet te rijden.
Laatste dag afscheid genomen van Sam en Iris en met de nachtbus (15 uur)naar Bukkitingi vertrokken. Ik was een uur van te voren al bij het busstation aangekomen, dus heb samen met de eigenaar van de travelagency op het stoepje op de bus zitten wachten en later met zo'n beetje het hele dorp. Deze keer wel een bus met Airco geregeld, dus dat was wel prima (dacht ik). De bus kwam om te beginnen al een uur te laat. En toen hij er was en ik door de automatische deuren naar binnen wilde gaan, gingen de deuren niet open. Dus dat werd even met een soort van Koevoet gedaan. Misschien had ik toen al mijn bedenkingen moeten hebben, om in deze bus te stappen. De man van de travelagency klom vervolgens naar binnen vertelde een man, die een mooi raamplaatsje had, zijn stoel af te staan aan mij (hij moest vervolgens op een krukje in het middenpad zitten) en vertelde toen heel triomfantelijk dat hij een raamplaats voor me had geregeld. Even dacht i knog zal ik er wat van zeggen, maar aan de andere kant zag ik mezelf ook niet 15 uur op een plastic krukje in het gangpad zitten.
Rond 12 uur 's nachts zou de bus stoppen bij een restaurant om te eten. Voor de zekerheid alvast een anti motion tablet genomen (tegen wagenziekte), hier wordt je ook moe van en dat kwam mooi uit want dan zou ik in ieder geval kunnen slapen in de bus. Half slapend met mijn hoofd tegen het raam wordt ik vervolgens rond een uurtje of 12 wachten van het geluid van slippende banden. Doe ik mijn ogen open, merk ik dat de grond ineens wel erg dichtbij is gekomen. Zitten de wielen aan een kant van de bus (mijn kant) vast in een onwijs grote kuil vol met blubber. De bus hing dus letterlijk helemaal schuil. Gelukkig bedacht de busdriver zich ook dat dit misschien niet zo'n veilige situatie was en moesten we de bus verlaten (nadat de deuren waren opengemaakt met een koevoet, geeft een heel veilig gevoel, kan in ieder geval niet zomaar uit de bus vallen :-( )
Een uur later krijgen en naar een heleboel verwoede pogingen krijgen we hulp van een vrachtwagen die ons uit de modder trekt. Om 1 uur zitten we weer in de bus en volgens de driver is het nog een half uur naar het restaurant. Wat wel goed is want ik begin behoorlijke trek te krijgen, het enige wat ik bij me heb zijn droge biscuitjes.
Een half uur later zijn we er nog niet, maar worden we wel vriendelijk verzocht de bus weer te verlaten. Staan we aan de rand van een afdaling van een onwijs hoge berg. Vlak na de afdaling is te zien dat de weg meteen weer heel stijl omhoog gaat. De kans op omvallen van de bus is erg groot vandaar dat we de bus weer uit moesten.
We rijden nu trouwens over een zandweg en niet meer over een asfalt weg, waardoor er ook bij de afdaling en de klim omhoog weer hele grote kuilen in de weg zitten.
Samen met alle mensen uit de bus vast gaan lopen naar de plek vanwaar we weer in kunnen stappen. Onze bus rijdt ondertussen heel voorzichtig naar beneden. Als hij beneden aan is gekomen, geeft hij flink veel gas om weer omhoog te rijden. Helaas red de bus de top van de volgende berg net niet, maar hier zijn ze op berekent, want als de bus bijna aan de top is komen er ineens van die mannetjes aan rennen met hele grote keien in hun handen. Deze leggen ze snel achter de wielen van de bus neer als deze begint weg te slippen. Vervolgens komt er een hele grote ijzeren kabel vanuit een vrachtwagen beladen met stenen die bovenop de berg staat en wordt deze aan de bus bevestigd. De bus wordt vervolgens onder luidt geschreeuw de helling op gestrokken. 3 uur laten zitten we weer in de bus. Ondertussen is het half 5 en na tien minuten rijden zijn we dan bij het restaurant aangekomen, waar ze rijst met vis verkopen, geen honger meer dus! Daarnaast komen we nu volgens mijn berekeningen niet meer om 10 uur in Bukitingi aan, maar rond een uur of 2. Wat ook nog wel prima is, op de een of andere manier stel je je hier gewoon op in. Een uur later zijn we weer op weg ik durf niet meer te slapen dus doe een hele goede poging om mijn ogen open te houden. Iedereen in de bus wil trouwens constant met me praten, aagezien ik de enige blanke ben, dus slapen komt er sowieso niet echt van.
Als de meneer naast me zegt we zijn er bijna, nog een kilometer of 10 hoor ik een heel harde knal. Lekke band...lekker hoor! De bus rijdt door tot een huisje waar ze blijkbaar de banden kunnen opblazen. Het eraf halen van de band ging overigens erg snel en tegelijkertijd stond er al iemand op het dak van de bus om de reserve band eraf te halen. Dus ik dacht een uurtje en dan zijn we weer op de weg. Mooi niet dus! De binnenband werd namelijk uit de geknalde band gehaald, waarna deze werd opgeblazen, vervolgens loopt er iemand de berg af naar een nabij rijstveld om in het water van het rijstveld de lek van de band te zoeken. Waarna deze proffesorisch geplakt wordt en in de reserve buitenband wordt gedaan.
Een goede 3 uur later zitten we weer in de bus en uiteindelijk kom ik om 17.00 uur in Bukitingi aan en heb ik bijna 24 uur in de bus gezeten.
Bukitingi is een erg leuk stadje met grote markten en allemaal leuke straatjes om in te verdwalen. Hier Susanne (die 2 dagen eerder deze kant opgekomen is) opgezocht. samen met haar een hike gedaan naar de canyon en het nabijgelegen zilverdorpje. Volgens de hoteleigenaar konden we daar wel zonder gids heen, helemaal nadat hij voor ons een mooi kaartje had uitgetekend.
Terwijl we Bukitingi uitlopen komen we veel locale mensen tegen die allemaal standaard willen weten: What's your name and where are you going? Waarop i meestal mijn naam zeg gevolgd met: That way! wijzend in de richting waar ik heen aan het lopen ben. De meeste mensen zijn hier wel tevreden mee. Totdat een man maar bleef vragen waar we nu echt heen gingen. Naar de canyon, bleek dat we (na een half uu lopen) al de verkeerde afslag hadden genomen. Samen met deze man dwars door de rijstvelden weer op de goede route uitgekomen. We hebben de man maar gevraagd of hij de rest van de dag onze gids wilde zijn. Wat hij erg goed deed want hij wist een hele hoop te vertellen over hoe alles groeit en bloeit (pinda's groeien onder de grond....wist ik niet).
Vanaf Bukitingi samen met Susanne naar lake Maninjau vertrokken, een groot kratermeer, dat nog mooier moet zijn dan het Toba meer. En dat klopte (foto's volgen nog). Hier heerlijk nog een paar dagen gerelaxed. 1 dag een mountainbike gehuurd. Was ook nog een gedoe, want die dingen vallen bijna uit elkaar, maar volgens die jongen die ze verhuurde maakte het niet uit dat er een gigantische slag in je achterwiel zat zodat je echt helemaal heen en weer schommelde op je fiets en dat de remmen niet werkten maakte ook niet uit, want het was hier toch allemaal plat. Na een beetje aandringen werd er een mannetje ergens vandaan gehaald die de fietsen is wat steviger in elkaar heeft geschroeft. Gaf al een iets veiliger gevoel. vervolgens om het meer (52 km) heen gefietst, wat erg mooi was. Onderweg nog uitgenodigd door een aantal vissers om te komen kijken bij hun fishponds. Dus wij mee in een houten onstabiele kano. Wat wel weer erg leuk was. Daarna uitgenodigd om thee te komen drinken bij de eignaar van de fishpond. De fishpond bestaat uit een afzetting ergens in het meer van palen en netten, waarbinnen vissen gekweekt worden. Na afloop stonk echt alles onwijs naar vis, denk niet dat ik die geur er nog uit ga krijgen.
Afgelopen dinsdag naar Bali gevlogen, waar ik ondertussen gestrand ben in padanbai. Een leuk klein dorpje met hele mooie stranden en erg goed duiken.
Ik roep hier bijna elke dag, morgen ga ik weg, maar op de een of andere manier zit ik hier al bijna een week. Morgen nog een keer duiken (er zitten hier hele grote manta's en van die grote Sunfish), dus das wel gaaf! Die dag daarna ben ik uitgenodigd op een verjaardag van iemand uit het dorp, die ik gisteren in de kroeg heb ontmoet. En daarna, ga ik echt weer verder. Ben er alleen nog niet uit waarheen...Bali, Lombok, Floris, geen idee........daar ga ik overmorgen maar eens over nadenken!!!
Tot snel!!!!
X Maaike
-
06 Augustus 2007 - 08:55
Tascha:
Hee Maaikie,
Goed om weer van je te horen! Wel altijd weer blij als je heelhuids uit dat openbaar vervoer bent gestapt, he? Ellendige bussen. Reuze manta's? WoW! Ja, tikkie benijd ik je weer wel hoor! Geniet en veel duikplezier! -
06 Augustus 2007 - 08:56
Tascha:
Oh ja, je hebt de weddenschap verloren. Weet je nog wat je op het bierviltje in de Mare Poort hebt geschreven? Nou, je zat er naast! -
06 Augustus 2007 - 10:15
Richard:
Heej geen weddenschappen over mijn kind!!! :) -
06 Augustus 2007 - 12:00
Astrid:
Ha die Maaik!
Wat een verhalen weer! ik heb een mail gestuurd naar het volgende adres, in de hoop dat je die ook leest,.....maaikelinschoten@hotmail.com
Veel plezier!
X As -
06 Augustus 2007 - 12:55
Ilonka:
Wat een verhaal! Ik was gaan lopen :-). Gelukkig ben je "veilig" aangekomen. De uitvergroting van Stampert gaan we regelen, de knappert. Veel plezier en travel safe. Groeten Ilonka -
06 Augustus 2007 - 15:18
Mies:
Heej maaike, super om je leuke verhalen te lezen..... misschien moeten ze ook even wat keien, een ijzeren kabel en een vrachtwagen vol stenen regelen om jou uit dat fantastische 'duik-oord' te krijgen!! -
06 Augustus 2007 - 17:07
Marleen:
Ja, echt super om weer van je te horen! :) En wat een verhalen weer zeg! Vooral van die busreis... dat is niks vergeleken met een taxi-ritje in Engeland/Londen (naar de boot)... hahaha!
Ben benieuwd waar je verder heen gaat reizen, keuze genoeg zou ik zeggen. :D We lezen het wel weer.
Liefs van Marleen -
07 Augustus 2007 - 06:58
Thirza:
Hi Maaike
Met veel plezier lees ik je verhalen! Zelfs mijn collega's zijn nieuwsgierig omdat ik hier en daar een lach niet kan onderdrukken!:)
Het is echt weer een super reis! Veel plezier nog en geniet ervan! Ben benieuwd waar de volgende stop is.
X Thirza -
10 Augustus 2007 - 14:13
Marjolein:
Hoezo avondturen beleven??? Echt heel leuk om je reis zo een beetje mee te beleven.. Ben benieuwt naar je volgende verhaal!!
Groetjes Marjolein -
10 Augustus 2007 - 19:20
Janet:
he snuggere maaike,
hoe heette die nootjes ook alweer die we in ghana kochten?...GROUNDNUTS, toch??? waar denk je dan dat die goeien. dat bedoel ik maar. Het is genieten om je verhalen te lezen. Jou reactie op de vraag waar je heen gaat, kan ik je zo horen zeggen. Dat zei je in ghana ook zeer regelmatig. ga lekker door met je reis en blijf genieten!!!
groetjes janet -
15 Augustus 2007 - 07:33
Gerard En Gaby:
Ha Maaike, gewoon in Padangbai blijven hoor! Ik ben nu weer op mijn werk en heb enorme heimwee naar Padangbai, mijn vrienden aldaar, het duiken, de manta's en naar de mola-mola's. Take care! groetjes, Gerard en Gaby www.dutchmade.nl -
20 Augustus 2007 - 18:00
Geert:
Zo daar ben ik dus na mijn vakantie zo ongeveer een 1 uur mee bezig geweest om alles door te lezen. Wel ontzettend gaaf zeg al die gave indrukken en avonturen die je daar opdoet en beleeft. Ik schrijf wel even op je mail een verder berichtje. Groetjes Geert -
27 Augustus 2007 - 09:41
Lot:
Ha Maaik!!! Echt gaaf man je verhalen!!! Ik ben ook weer terug na een maandje Turkije!! Ik kon daar niet op deze site komen, maar nu gelukkig weer wel!!Volgend jaar ga ik daar ook een duikcursus doen!! Gaaf man joh! Ik wil er ook gaan zeilen!! Ik vind het leuk als je weer terug komt!!! Maar geniet nog maar lekker, want ik weet hoe de tijd kan vliegen en hoe graag je nog meer en meer zou willen genieten en nog langer zou willen blijven!! Dikke kus! Lot
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
